Wirtualizacja a’la VirtualBox

Wirtualizacja jest technologią, która od paru lat rozwija się bardzo dynamicznie i to w kwestii oprogramowania jak i sprzętu. Dziś doczekaliśmy się takiego stanu techniki i rozwoju branży IT, że w domach na naszych biurkach znajdują się komputery tak wydajne, że z powodzeniem można na nich wirtualizować systemy.

Spis treści:

1. Krótki wstęp, czyli wady i zalety stosowania wirtualizacji
2. Opis ustawień programu
3. Jak utworzyć wirtualną maszynę?
4. Ustawienia wirtualnej maszyny
5. Praca z VirtualBox
6. Eksport/Import maszyny wirtualnej

Krótki wstęp, czyli wady i zalety stosowania wirtualizacji

Zwykły Kowalski zapyta – Do czego mi się to może przydać?

Spróbujmy więc odpowiedzieć sobie na tak postawione pytanie.

Zacznę od takiego przykładu. Nie tak dawno swój debiut miał nowy system operacyjny Microsoftu a mianowicie Windows 11, wielu moich znajomych zastanawiało się, czy przypadkiem nie zmienić wersji okienek. Tu stajemy przed problemem – bo jak to wykonać, aby nie ingerować w fizycznie zainstalowany system na komputerze? Odpowiedź jest prosta, stworzyć wirtualną maszynę i w takim środowisku testować nowy produkt. Integracja w system fizyczny jest minimalna, bo wystarczy zainstalować odpowiedni program np. VirtualBox, aby z jego pomocą przeprowadzić całą operację – szybko, prosto i wygodnie.

Odwracając sytuację gdybyśmy nie posiadali takiego oprogramowania cała sprawa byłaby trudniejsza do zrealizowania, bo albo trzeba by było zamontować drugi dysk i na nim wykonać instalację lub instalować nowy system obok tego istniejącego. Oba rozwiązania bardziej czasochłonne i integracja w system większa (szczególnie gdy zostało wybrane rozwiązanie numer dwa).

Tak naprawdę w ten sposób możemy przetestować każdy dowolny system i nieważne czy jest to Windows czy Linux. Mało przekonujące to drugi przykład.

Trochę z innej beczki, mój znajomy ma „niezwykły” talent do użytkowania systemu Windows a raczej jego unieruchamiania. Więc nader często musiałem mu naprawiać komputer co najczęściej wiązało się z przeinstalowaniem systemu. Niestety dla niego (a może jednak stety) czekał mnie wyjazd i w tym czasie, gdyby nastąpiła awaria mój znajomy pozostałby na lodzie. Poprosił mnie abym nauczył go instalacji systemu tak aby w razie problemów zrobić to samemu. Do nauki wykorzystałem wirtualizację, w odizolowanym, wirtualnym środowisku mógł czynność instalacji systemu wykonywać wielokrotnie tak aby poznać całą procedurę, którą oczywiście po jakimś czasie zastosował na „żywym organizmie”. Kolejny powód, aby zainteresować się wirtualizacją, bo wiele czynności można najpierw przetestować tak aby wykryć potencjalne problemy, aby później już bez niespodzianek wprowadzać zmiany na fizycznym sprzęcie. Sam ze swojego doświadczenia mogę powiedzieć, że jest to bardzo wygodny sposób, który stosuję za każdym razem, gdy chcę wprowadzić jakąś nową funkcję lub zmodyfikować system np. gdy grzebię przy polisach GPO, najpierw sprawdzam, jak zmiany wpłyną na zarządzane przeze mnie środowisko. Gdy zyskuję pewność, że wszystko działa zgodnie z założeniami wprowadzam zmiany w realu.  

Kolejny przykład przemawiający za stosowaniem wirtualizacji to fakt, że wiele firm posiada i nadal używa wielu programów, które zostały napisane dla starszych wersji systemu Windows a nie jest tajemnicą, że często dochodzi do sytuacji w których te programy odmawiają posłuszeństwa z nowym systemem i nadzwyczaj w świecie nie da się ich uruchomić. Z tej opresji wybawi nas ponownie wirtualizacja. Wystarczy tylko zwirtualizować dany system, aby za jego pomocą uruchomić pożądaną aplikację.

Mógłbym podać jeszcze kilka przykładów, ale wydaje mi się, że te przytoczone wyraźnie pokazują zalety tej technologii.

Powiadają, że „nie ma róży bez kolców” i w przypadku wirtualizacji jest podobnie, bo obok zalet są i wady.

Wyobraź sobie, że mamy komputer, na którym są uruchomione trzy wirtualne maszyny a maszyny te pełnią różne role. Następuje awaria dysku twardego i komputer gospodarz odmawia posłuszeństwa. Tak scentralizowane środowisko za jednym zamachem ulega uszkodzeniu, zostają wyłączone wszystkie wirtualne hosty, które siłą rzeczy nie mogą pełnić już powierzonych im ról.

Istotnym problemem jest zapewnienie odpowiedniego poziomu bezpieczeństwa, bo wirtualizacja dostarcza nowych wyzwań w tej kwestii.

To oczywiście nie koniec wad, ale część z nich w domowym zaciszu nie ma zastosowania nabierają dopiero wymiaru w zastosowaniach przemysłowych (np. kopie zapasowe, migracją danych).

Użytkownik domowy powinien zwrócić uwagę na dwie kwestie – sprzęt (procesor, pamięć) oraz oprogramowanie. W poprzednim wpisie przybliżyłem rozwiązanie Hyper-V w tym dokładnie (a nawet bardzo) opiszę VirtualBox.

VirtualBox jest narzędziem, które wybierane jest bardzo chętnie. Mnogość funkcji, częste aktualizacje, wyrobiona renoma sprawia, że należy do najpopularniejszych. Wielu z Was swą przygodę z wirtualizacją rozpocznie od tego programu. Dlatego wymaga ono szczegółowego omówienia. 

Wspierane systemy przez VirtualBox (co nie oznacza, że nie można próbować instalacji innych)

Windows:

• Windows XP
• Windows Vista
• Windows 7
• Windows 8
• Windows 8.1
• Windows 10
• Windows 11 21H2
• Windows Server 2003
• Windows Server 2008
• Windows Server 2012
• Windows Server 2012 R2
• Windows Server 2016
• Windows Server 2019
• Windows Server 2022

Mac OS X:

• 10.15 (Catalina)
• 11 (Big Sur)
• 12 (Monterey)

Linux:

• Ubuntu 18.04 LTS, 20.04 LTS and 22.04
• Debian GNU/Linux 10 („Buster”) and 11 („Bullseye”)
• Oracle Linux 7, 8 and 9
• CentOS/Red Hat Enterprise Linux 7, 8 and 9
• Fedora 35 and 36
• Gentoo Linux
• SUSE Linux Enterprise server 12 and 15
• openSUSE Leap 15.3

Solaris

• Solaris 11.4

Opis ustawień programu

Po pobraniu i zainstalowaniu programu, VirtualBox przywita nas oknem podobnym do tego pokazanym poniżej. Na zrzucie widnieją trzy wirtualne maszyny ty będziesz miał te okno puste (już niebawem zacznie się zapełniać :-)). Okno to jest naszym panelem zarządzania, za pośrednictwem niego będziemy tworzyć i uruchamiać wirtualne hosty, dodatkowo pełni rolę informacyjną, bo po wybraniu danej maszyny zostaną wyświetlone informacje o niej. 

Dostęp do ustawień programu uzyskamy wybierając z menu Plik a następnie Globalne ustawienia.

Karta Ogólne (General) – pozwala zmienić domyślny folder, w którym przechowywane są pliki wirtualnych maszyn oraz migawki a także ustawienie autoryzacji połączenia wykorzystującego pulpit zdalny.

Wejście (Input) – to karta zarządzająca skrótami klawiaturowymi tu np. ustawisz skrót, którego użycie spowoduje powrót do systemu gospodarza.

Aktualizacja (Update) – opcje aktualizacji.

Język (Language) – ustawienie języka interfejsu program.

Ekran (Display) – opcje pozwalające ustalić rozmiar pulpitu wirtualnej maszyny.

Proxy (Proxy) – opcje związane z ustawieniami serwera proxy.

Poprzez menu uzyskamy również dostęp do Narzędzi.

Rozszerzenia (Extensions) – karta, która zarządza dodatkami – instalacja nowych rozszerzeń bądź usunięcie już zainstalowanych. Podstawowym rozszerzeniem (dostępnym w sekcji Download, na stronie producenta aplikacji) jest VirtualBox Oracle VM VirtualBox Extension Pack. Dodatek wprowadza obsługę m.in.: RDP, szyfrowania dysków, NVMe czy PXE. Dodatek powiązany jest z wersją programu – uaktualniając VirtualBox, uaktualnij rozszerzenie.

Menadżer nośników wirtualnych odpowiada za zarządzanie wirtualnymi dyskami twardymi, za jego pomocą stworzymy nowy dysk jak i np. zmienimy rozmiar już istniejącego.

Network manager zarządza kartami sieciowymi to tu określimy adresacje sieci oraz uruchomimy serwer DHCP.

Menedżer profilu chmury pozwala na uruchamianie wirtualnych maszyn, których działanie oparto o chmurę. Użycie tej opcji wymaga rejestracji i jest płatne (istnieje możliwość bezpłatnego wypróbowania).

Karta Activity to nowość w programie, dostarcza ona informację o wykorzystywanych zasobach.

Jak utworzyć wirtualną maszynę?

Mamy omówione ustawienia aplikacji oraz narzędzia. Przyszła pora, aby utworzyć wirtualnego hosta. Rozpoczynamy od kliknięcia na ikonę New. Uruchomi się kreator tworzenia nowej maszyny, który krok po kroku przeprowadzi nas przez cały proces.

Pierwszym krokiem jest określenie nazwy tworzonej maszyny, wybieramy taką nazwę, aby móc łatwo zidentyfikować maszynę, czyli najczęściej nazwa maszyny odzwierciedla użyty system.

Poniżej określamy folder, w którym będą przechowywane pliki maszyny oraz wskazujemy ścieżkę nośnika, z którego zostanie przeprowadzona instalacja systemu. Wybór pliku nośnika (zazwyczaj) sprawi, że pozostałe pola (edycja, typ oraz wersja) zostaną uzupełnione automatycznie.

Krok drugi to instalacja nienadzorowana. Użyte opcje pozwolą na automatyczne utworzenie konta w systemie gościa czy aktywację. Krok ten jest opcjonalny i możemy z niego zrezygnować, wystarczy, że na karcie poprzedzającej zaznaczymy opcje Skip Unattended Instalationm.

Kolejnym krokiem jest określenie rozmiaru pamięci RAM jaka zostanie przypisana wirtualnej maszynie. Tu jesteśmy ograniczeni ilością posiadanej pamięci RAM. Oczywiście im więcej przydzielimy wirtualnemu komputerowi tym szybciej będzie on pracował, lecz nie należy przesadzać. Pamiętamy, że z RAMu korzysta również maszyna fizyczna.

Każdy komputer (nawet ten wirtualny) aby mógł działać musi posiadać dysk twardy. Kolejna karta odpowiada za ustawienia dysku. Wybierając opcję Do not add a virtual hard drive rezygnujemy z dodania dysku twardego do tworzonej maszyny. Opcja Create a virtual hard drive now pozwoli określić wielkość dysku. Natomiast zaznaczenie opcji Use an existing virtual hard disk file pozwoli na użycie już istniejącego dysku twardego np. z innej wirtualnej maszyny, uzyskanego dzięki eksportowi maszyny czy kopii dysku maszyny fizycznej.

Gdy do stworzenia wirtualnej maszyny posłużyłeś się kreatorem program wybierze domyślny format pliku dysku twardego, czyli *.VDI, ale to nie jedyne wspierane formaty. Poniżej krótkie ich wyszczególnienie:

• VDI – plik VirtualBox,
• VMDK – pliki używane przez VMware (program do wirtualizacji),
• VHD – pliki woluminów Microsoft, używane m.in. przez Microsoft Virtual PC czy MS Hyper-V,
• HDD – plik utworzony przez Parallels Desktop, czyli oprogramowanie do tworzenia i uruchamiania maszyn wirtualnych na komputerach z logo nadgryzionego jabłka.
• QED, QCEW – pliki obrazów QEMU.

Stworzony dysk twardy będzie rozszerzał się automatycznie w miarę przybywania plików. Proces ten będzie trwał tak długo aż zostanie osiągnięty zdefiniowanego przez nas rozmiar. Zachowanie to możemy zmienić, zaznaczając opcję Pre-allocate Full Size zostanie na dysku fizycznym zarezerwowane miejsce na potrzeby wirtualnego dysku np. tworząc dysk 20 GB sprawimy, że tyle samo ubędzie z dysku fizycznego.

Ostatni ekran jest podsumowaniem ustawień. Kliknięcie na przycisk Zakończ utworzy wirtualną maszynę.

Kreator to nie jedyny sposób na utworzenie wirtualnej maszyny możemy posłużyć się trybem eksperta. Włączamy go na pierwszym ekranie kreatora.

Zestaw dostępnych opcji nie odbiega od kreatora, poza tym, że mamy wpływ na format wirtualnego dysku.

Przyszedł czas na uruchomienie wirtualnej maszyny, klikamy na przycisk Start. Pojawi się nowe okno uruchamiającego się komputera.  Jeśli na etapie tworzenia maszyny wskazaliśmy plik z obrazem systemu rozpocznie się jego instalacja. Bo aby móc korzystać z wirtualnego systemu trzeba go najpierw zainstalować tak jak to ma miejsce na fizycznej maszynie (świetne ćwiczenie dla osób, które chcą przećwiczyć instalację systemu, zanim ją wykonają w realu).

Jeśli nie wskazaliśmy pliku obrazu możemy zrobić to teraz menu wybieramy Urządzenia -> Napędy optyczne -> Wybierz plik dysku. Jeśli posiadamy napęd płyt CD/DVD/Blu-ray (co jest spotykane coraz rzadziej) istnieje możliwość instalacji systemu z nośnika fizycznego

VirtualBox wspiera następujące pliki obrazów:

• *.DMG – instalatory programów z systemu Mac OS,
• *.ISO – format zapisu danych dysków optycznych,
• *.CDR – format pliku obrazów z systemu Mac OS.

Po zrestartowaniu maszyny rozpoczyna się proces instalacji systemu operacyjnego.

Po przejściu całego procesu instalacji systemu, możemy cieszyć się działającym wirtualny komputerem.

Na koniec, po zainstalowaniu systemu należy pamiętać o doinstalowaniu w wirtualnej maszynie Guest Additions. Zrobimy to klikając na Urządzenia i wybierając Zamontuj obraz płyty z dodatkami gościa. Instalacja rozszerzenia doda do systemu gościa dodatkowe funkcje dzięki czemu współpraca między systemem hosta a gościa nabierze nowego wymiaru. Dodatek poprawia wyświetlanie obrazu, usprawnia integrację myszy oraz umożliwia przełączanie widoku maszyny (oraz jeszcze parę innych funkcji). Zainstalowanie dodatków sprawi, że praca z systemem będzie wygodniejsza. Po instalacji niezbędny jest restart wirtualnej maszyny.

Ustawienia wirtualnej maszyny

Zajrzyjmy teraz do ustawień wirtualnej maszyny. Po zaznaczeniu interesującego nas systemu, kliknięciu PPM i wybraniu Ustawienia pokażą się opcje, pozwalające skonfigurować nasz wirtualny komputer. Zmiana części opcji jest możliwa, gdy wirtualny komputer działa, te nie aktywne staną się dostępne, gdy wyłączymy wirtualnego hosta.

Ogólne – Podstawowe (General – Basic)

Zakładka pozwala zmienić nazwę, określić typ oraz wersje zainstalowanego systemu (opcje służące do identyfikacji wirtualnych maszyn).

Ogólne – Zaawansowane (General – Advanced)

Opcje odpowiedzialne m.in. za:

Folder migawek – katalog, w którym są przechowywane migawki systemu. Są to zapisane stany maszyny, można je porównać do savu w grze, migawka pozwala nam na przywrócenie stanu maszyny w chwili jej wykonania.

Współdzielony schowek – współdzielenie schowka systemowego. Do wyboru opcje:

• Wyłączony – wyłączenie funkcji współdzielenia schowka,
• Gospodarz do gościa – schowek włączony, ale tylko w kierunku z maszyny fizycznej do maszyny wirtualnej,
• Gość do gospodarza – schowek włączony, ale tylko w kierunku z maszyny wirtualnej do maszyny fizycznej,
• Dwukierunkowy – schowek włączony w obu kierunkach, możliwość kopiowania w obie strony.

Przeciąganie i upuszczanie – włączenie opcji przeciągnij-upuść pomiędzy aktywnymi oknami. Podobnie jak powyżej mamy do wyboru albo wyłączenie tej funkcjonalności albo ustalenia kierunku działania.

Ogólne – Opis (General – Description)

Sekcja pozwala na wprowadzenie opisu maszyny. Można tutaj przechowywać wszelkie informacje związane z wirtualną maszyną m.in. opisy, logi, informacje o założonych kontach i przypisanych im hasłach czy opis zainstalowanych programów itp.

Ogólne – Szyfrowanie dysku

Po włączeniu tej opcji podczas startu maszyny będzie trzeba wpisać hasło.

System – Płyta główna (System – Motherboard)

Na zakładce zgrupowano opcje dotyczące ustawień płyty głównej. Mamy wpływ na następujące:

• RAM – suwak, za pomocą którego kontrolujemy ilość przydzielonej pamięci RAM.
• Kolejność bootowania – opcje związane z wybraniem źródła startu wirtualnej maszyny, czyli kolejność (którą możemy zmieniać) bootowania (wyszukiwania systemu).
• Chipset – opcja pozwalająca na wybranie wirtualnego chipsetu. Domyślnie ustawione jest na PIIX3, i to ustawienie jest najczęściej stosowane. Choć mnie prywatnie nie udało się przy takim ustawieniu zainstalować Windows 8, Ubuntu 18.04 oraz niektórych wersji Windows 7 (problem też jest przy instalacji Mac OS X) wymagane było ustawienie wersji ICH9.
• TPM – wersja modułu TPM, ma znaczenie, gdy wirtualizujemy Windows 11 (obecność modułu w tym systemie jest obowiązkowa).
• Urządzenia wskazujące – wsparcie dla innych urządzeń wskazujących (np. tablety, ekrany dotykowe), odhaczenie opcji spowoduje, że będą wspierane jedynie klasyczne myszki.
• Włącz I/O APIC – funkcja odpowiadająca za kontrolę przerwań sprzętowych, niezalecane jest jej wyłączenie w szczególności, gdy wirtualizowanym systemem jest Windows.
• Enable Hardware clock in UTC time – czas sprzętowy w formacie UTC (wymagane przez systemy Unix).
• Włącz EFI – wyłączenie tradycyjnego BIOS-u a uruchomienie EFI.
• Enable Secure Boot – bezpieczny rozruch systemu (chroni proces rozruchu przed atakami złośliwego kodu).

System – Processor

Opcje związane z procesorem:

Processors – suwak, który określa liczbę procesorów jaka zostanie przydzielona wirtualnemu hostowi.

Wykorzystanie procesora domyślna wartość 100%) – czas odpowiedzi fizycznego procesora na instrukcje wykonywane w wirtualnym hoście.

Włącz PAE/NX oraz Włącz zagnieżdżone VT-x/AMD-V– rozszerzone adresowanie procesora.

System – Acceleration

Funkcje związane z akceleracją, wirtualnego hosta. Ustawienia zależą od modelu posiadanego procesora. Aby skorzystać z tych opcji w BIOS-ie komputera musi zostać włączone wsparcie dla wirtualizacji, z mojego doświadczenia wiem, że ta funkcja procesora często jest wyłączona.

Ekran – Ekran (Display – Video)

Na zakładce Ekran znajdują się opcje związane z grafiką. Mamy wpływ na następujące ustawienia:

Pamięć wideo – podobnie jak w przypadku pamięci RAM, suwakiem ustawiamy ilość pamięci jaka zostanie przydzielona karcie graficznej wirtualnego komputera. 

Ilość monitorów – opcja odpowiedzialna za dodanie kolejnych wirtualnych monitorów.

Scale Factor – skalowanie widoku.

Włącz akcelerację 3D– opcja uruchamia wsparcie sprzętowe dla procesów tworzenia grafiki i wyświetlania obrazów 3D.  

Ekran – Zdalny pulpit (Display – Remote display)

Dostęp zdalny do wirtualnych maszyn za pomocą usługi Pulpit zdalny.

Ekran – Nagrywanie (Display – Recording)

Opcje odpowiedzialne za nagranie pulpitu zdalnej maszyny. 

Pamięć (Storage)

Zakładka ta pozwala na zarządzanie wirtualnymi dyskami.

Po kliknięciu na dany dysk mamy informację o fizycznej lokalizacji pliku wirtualnego dysku, rozmiarze dysku czy formacie pliku.

Dodanie nowego napędu optycznego/dysku odbywa się za pomocą ikon z plusem umieszczonych przy nazwie kontrolera.

Dodanie dysku następuje poprzez dodanie w pierwszej kolejności kontrolera dysku (IDE/SATA/SCSI/SAS/Floppy Controller) i podłączeniu do wybranego kontrolera nowego nośnika.

Dźwięk (Audio)

Jak się łatwo domyślić zakładka odpowiada za ustawienia dźwięku. Zaznaczenie opcji Włącz dźwięksprawi, że będą aktywne funkcje audio w systemie gościa. Opcje poniżej decydują o:

Sterownik dźwięku gospodarza – wybór karty dźwiękowej zainstalowanej w maszynie gospodarza, z której będzie korzystał wirtualny host. Wybranie opcji Null Audiowymusi na maszynie wirtualnej dodanie swojej karty dźwiękowej, lecz nie będzie ona sprzężona z kartą fizyczną.

Kontroler Audio– określamy typ użytej karty dźwiękowej.

Włącz wyjście/wejście dźwięku – myślę, że opis opcji jednoznacznie określa ich przeznaczenie 🙂

Sieć (Network)

Opcje związane z siecią należą do tych najważniejszych a integracja wirtualnego hosta z istniejącą siecią komputerową może wystąpić na różnym poziomie.

Jak widać po poniższym rysunku maszyna gościa może korzystać z aż czterech interfejsów sieciowych. Aktywacja karty następuje poprzez zaznaczenie opcji Włącz kartę sieciową na poszczególnych zakładkach.

Po włączeniu karty sieciowej mamy wpływ na dodatkowe ustawienia, czyli możemy wybrać sposób zachowania się naszej karty sieciowej. Do wyboru mamy następujące opcje:

• Not Attached – brak połączenia sieciowego.
• NAT – domyślne ustawienie VirtualBox, komputer zachowuje się tak jak by był podłączony do routera, wirtualny host działa w całkiem innej podsieci niż komputer gospodarz. Gdy zależy nam tylko na dostępie do Internetu ustawienie całkowicie wystarczalne. Po rozwinięciu opcji Zaawansowane, jeśli zajdzie taka potrzeba możemy skorzystać z mechanizmu Przekierowania portów. Konfiguracja funkcji jest analogiczna do ustawień w routerze, czyli przekierowanie umożliwia nam dostęp do usług sieciowych działających na określonych portach w stworzonej maszynie wirtualnej. Przekierowanie odbywa się poprzez utworzenie reguł w tabeli dostępnej po kliknięciu na przycisk Przekierowanie portów.  
• Mostkowana karta sieciowa (bridged)  – wybór tej opcji spowoduje połączenie (zmostkowanie) karty fizycznej z kartą wirtualną. Takie ustawienie sprawi, że nasza wirtualna maszyna będzie dostępna z poziomu naszej sieci, czyli hosty działające w sieci zobaczą maszynę wirtualną jako kolejny komputer. Komputer gość będzie działał w tej samej sieci co komputer gospodarz.
• Sieć wewnętrzna – wybór opcji spowoduje utworzenie izolowanego, wirtualnego środowiska sieciowego z którego będą mogły korzystać tylko wirtualne maszyny. Tryb ten świetnie nadaje się do wszelakich testów (możemy uruchamiać wszelakie usługi bez obawy o to, że ich działanie wpłynie na fizyczną sieć). Po wybraniu tej opcji możemy skonfigurować nazwę wewnętrznej sieci.
• Karta sieci izolowanej (host-only) – zasada działania jest taka sama jak powyżej z tą małą różnicą, że pozwalamy fizycznej maszynie łączyć się wirtualnymi. Tworzony jest dodatkowy kontroler sieci, który odpowiada za komunikację pomiędzy hostami. 
• Rodzajowy sterownik – możliwość użycia dowolnego sterownika.

Dodatkowo poza wspomnianym już Port Forwarding mamy możliwość skonfigurowania dodatkowych opcji a mianowicie:

• Typ karty, spośród dostępnych modeli możemy wybrać ten który spełni nasze wymagania.
• Tryb nasłuchiwania – konfiguruje sposób zachowania się naszego interfejsu sieciowego – odbieramy cały ruch przychodzący do karty sieciowej albo ten skierowany pod nasz adres MAC.
• modyfikacja adresu MAC wirtualnej karty sieciowej.

Porty szeregowe (Serial Ports)

Opcje związane z portami, można włączyć obsługę portów serialowych.

USB

VirtualBox zapewnia możliwość korzystania z urządzeń pamięci masowej (dyski twarde, pendrive) podłączonych do komputera fizycznego za pomocą interfejsu USB (ale nie tylko bo: myszki, klawiatury, karty sieciowe również). Konfigurację urządzeń przeprowadzimy po wywołaniu zakładki USB.Dodanie urządzenia do komputera wirtualnego sprawi, że nie będzie mógł niego korzystać fizyczny host.

Udostępnione foldery (Shared Folders)

W VirtualBox-ie możemy wykonać współdzielenie danych dyskowych pomiędzy maszynami (fizyczną a wirtualną). Tak naprawdę te współdzielenie można wykonać na kilka sposobów a jednym z nich jest konfiguracja wspólnych folderów dla maszyny hosta i gościa.  Aby to wykonać klikamy na danego hosta i poprzez Ustawienia przechodzimy na kartę Udostępniane foldery. 

Zasób dodaje się poprzez kliknięcie ikonki folderu z plusem lub poprzez wciśnięcie klawisza INS. Pojawi się okno dodawania zasobu.

W polu Ścieżka do folderu określamy fizyczną lokalizację współdzielonego katalogu natomiast pole Nazwa folderu pozwala na nazwanie zasobu. Zasób pojawi się w oknie Komputer jako dysk sieciowy.

Dodatkowe opcje, które możemy zdefiniować to:

• Tylko do odczytu – zezwól tylko na odczyt z folderu,
• Automatyczne montowanie – automatyczne podłączenie zasobu wraz z startem systemu.

Interfejs użytkownika

Karta pozwala na dostosowanie układu opcji.

Praca z VirtualBox

Jedną z pierwszych czynności jaką powinniśmy wykonać po instalacji systemu w nowej maszynie wirtualnej jest wykonanie tzw. migawki (ang. snapshots). Migawka jest niczym innym jak zapisaniem stanu systemu w momencie jej wykonania. Dzięki niej zawsze możemy wykonać powrót (cofnięcie zmian) do stanu w momencie zrobienia migawki. Co nam to daje? Otóż nie ważne co zrobimy i tak możemy cofnąć wprowadzone przez nas zmiany. Mechanizm ten działa dzięki temu, że jest tworzony specjalny plik, w którym są zapisywane wszystkie informacje/dane wykonane przez nas od momentu zrobienia migawki. Jak się można domyślać plik ten rośnie w miarę korzystania z wirtualnego systemu. Mechanizm snapshots kryje pewną pułapkę, o której należy mieć świadomość a mianowicie jeśli wykonamy migawkę w poniedziałek a w piątek wykonamy powrót do tej migawki, wszystkie dane zapisane w wirtualnym systemie pomiędzy poniedziałkiem a piątkiem ulegną skasowaniu.

Wykonanie samej migawki jest bardzo proste w głównym oknie programu wybieramy maszynę i po kliknięciu na ikonę listy wybieramy pozycję Migawki, zostanie wyświetlone okno, które pozwoli na zarządzanie migawkami.  

Migawka zostanie utworzona po kliknięciu na ikonę Zrób. O czym warto jeszcze pamiętać? Zapis stanu maszyny wykonuj na wyłączonym komputerze. Miałem sytuacje, gdy migawka została zrobiona, gdy host działał niestety po przywróceniu system gościa nie działał prawidłowo.

Kolejne ikony służą do zarządzania migawkami.

Bardzo fajną opcją jest opcja Informacji o migawce, w której znajdują się wszystkie dane służące identyfikacji danego zrzutu plus pole opisu, w którym możemy zamieszczać własne uwagi.

Jeszcze o jednej opcji warto pamiętać – klonowania maszyny.Wybranie z menu opcji Sklonuj spowoduje utworzenie kopii wirtualnej maszyny (rozwiązanie przydatne, gdy szybko chcemy mieć np.3 jednakowe maszyny, wyobraź sobie, ile byś musiał czasu poświęcić, aby wykonać to fizycznie).

Po sklonowaniu maszyny (gdy zarządzana jest ona przez system Windows) jeszcze raz będzie trzeba go aktywować. Problem ten nie występuje w przypadku systemów z rodziny Linux.

Po uruchomieniu wirtualnej maszyny w menu Plik mamy dostępne następujące opcje:

• Globalne ustawienia – ustawienia programu,
• Zresetuj wszystkie ostrzeżenia – wyzerowanie ostrzeżeń,
• Zamknij – zamknięcie.

Menu Maszyna: – zarządzanie wirtualną maszyną.

• Ustawienia – ustawienia maszyny wirtualnej,
• Zrób migawkę – migawka systemu,
• Informacje o sesji– informacje o aktualnej sesji, statystyki oraz podsumowanie ustawień maszyny,
• Menedżer plików – zarządzanie plikami,
• Pokaż log– logi stanu pracy maszyny,
• Pauza – wstrzymanie pracy wirtualnej maszyny,
• Zresetuj – resetowanie maszyny,
• Wyłącz system (ACPI)– wysłanie sygnału zamknięcia,

Menu Widok: – zmiana widoków.

• Tryb pełnoekranowy – tryb pełnoekranowy,
• Tryb Seamless – tryb Seamless Mode – współdzielone okna system gospodarza I wirtualnej maszyny,
• Tryb przeskalowany– tryb samego okna, które można dowolnie skalować,
• Dopasuj rozmiar okna – dopasuj rozmiar okna.
• Automatyczne skalowanie ekranu gościa – automatyczne dopasowanie wielkości pulpit wirtualnej maszyny do wielkości okna,
• Zrób zrzut ekranu– wykonanie zrzutu ekranu maszyny wirtualnej,
• Nagrywanie– nagranie ekranu maszyny wirtualnej,
• Zdalny pulpit– podłączenie zdalnego pulpitu,
• Pasek menu– ustawienia/wyświetlanie paska menu,
• Pasek stanu – ustawienia/wyświetlanie paska stanu,
• Ekran wirtualny 1 – ustawienia (skalowanie/rozdzielczość) ekranu.

Menu Wejście: – urządzenia wejścia (klawiatura/mysz)

• Klawiatura – ustawienia klawiatury, klawiatura ekranowa, wymuszenie wysłania określonego skrótu np. CTRL-ALT-DEL,
• Integracja myszy – przechwycenie kursora.

Menu Urządzenia: – zarządzanie urządzeniami.

• Napędy optyczne – zamontowanie obrazu płyty CD/DVD bądź użycie fizycznego napędu komputera. Pliki w systemie gościa będą widoczne jakby były nagrane na płycie. Jeśli mamy wykonany obraz np. płyty instalacyjnej Windows 7 musimy wskazać odpowiedni plik, jeśli zaś mamy fizyczną płytę i chcemy ją użyć w wirtualnej maszynie wybieramy napęd, w którym ta płyta została umieszczona,
• Dźwięk – wejście/wyjście dźwięku,
• Sieć – ustawienia sieciowe,
• USB Devices – przekazanie urządzenia podłączonego przez USB do maszyny gościa, jeśli mamy pendrive z danymi i chcemy go użyć w wirtualnym środowisku wybieramy go z listy, następuje odmontowanie urządzenia w systemie gospodarza i zamontowanie w systemie gościa,
• Kamerki internetowe – użycie kamery internetowej,
• Udostępniane foldery – foldery udostępnione,
• Wspólny schowek – sterowanie ustawieniami schowka systemowego.
• Przeciąganie i upuszczanie – sterowanie ustawieniami przeciągnij/upuść.
• Install Guest Additions – instalacja dodatkowych rozszerzeń,
• Upgrade Guest Additions– aktualizacja rozszerzeń.

Menu Pomoc:

Eksport/Import maszyny wirtualnej

Ostatnimi ustawieniami są opcje eksportu i importu maszyny. Możemy naszą wirtualną maszynę wyeksportować do pliku *.OVF/*.OVA (Open Virtualization Format) a następnie, gdy np. jesteśmy wykładowcą/nauczycielem przekazać uczniom celem wykonania już konkretnych zadań lub gdy np. chcemy maszyny przenieść pomiędzy fizycznymi hostami.

Eksport maszyny przydaje się również, gdy chcemy ją przenieść do innego środowiska wirtualizacyjnego np.  pomiędzy różnymi programami, można wykonać eksport maszyny z VirtualBox’a by później tą samą maszynę uruchomić w VMware.

By wykonać eksport wybieramy w głównym oknie programu opcję Plik a następnie Eksportuj jako urządzenie wirtualne.

Kolejnym krokiem jest wybranie eksportowanej maszyny.

Następnie wybieramy format:

• OVF – pliki będą zapisane oddzielnie,
• OVA – pliki zostaną połączone w jeden plik.

Określamy lokalizację eksportu (folder, w którym zostaną zapisane pliki). Ustawienie Zapisz plik Mainfest stosowane jest w celu zachowania kompatybilności z innymi produktami. Do eksportu możliwe jest dodanie użytych plików *.ISO.

W kolejnym oknie możemy dodać informacje oraz określić konfigurację sprzętową eksportowanej maszyny.

Po kliknięciu Zakończ maszyna zostaje zapisana. Wykonanie eksportu maszyny możliwe jest również przy użyciu trybu eksperta.

Jeśli zaś chcemy maszynę zaimportować z menu Plik wybieramy opcję Importuj jako urządzenie wirtualne.

Następnie wskazujemy plik maszyny.

Kolejnym krokiem jest dostosowanie ustawień maszyny.

Po kliknięciu Zakończ, następuje proces importowania maszyny.

Narzędzie VirtualBox mamy omówione w kolejnych wpisach zajmiemy się kolejnymi.